Welke voedselmensen werden geobsedeerd door het jaar dat je werd geboren

Kaas Fondue

Getty Images

Trends in eten, zoals die in mode en schoonheid, veranderen met de tijd mee. Ze nemen soms jaren, of zelfs decennia, om te percoleren en piekeren, en als ze dat eenmaal doen, kunnen ze voor altijd blijven hangen op menu’s, of de weg van de fonduepot gaan en voor altijd verdwijnen.

beeld

Getty
1970: Quiche

Quiche! Wat een terugval. Deze verbazingwekkend veelzijdige hartige taart kwam voor het eerst naar boven in een Amerikaans tijdschrift in 1941, volgens Sylvia Lovegren’s Modieus eten: zeven decennia aan etenstoornissen, en steeg in populariteit door de jaren ’50. Mensen vonden het geweldig omdat het een goede manier was om van restjes af te komen, het was een voertuig voor creativiteit en het was Frans, wat betekende dat het chic en verfijnd was. Tegen de jaren ’70 kon je op bijna elk restaurant- en cateringmenu in Amerika een soort quiche (maar vooral quiche Lorraine) vinden.

beeld

Getty
1971: Eggs Benedict

Gek om het te denken, maar mensen waren aan het brunchen voordat millennials aan het brunchen waren. Ik weet het? Hoe dan ook, de kunst van de brunch op zondag werd een echt iets in de jaren ’70. “Geen zelfrespectvol diner wordt op zondagmorgen vóór 11.30 uur op heterdaad betrapt”, aldus David Leite van Leite’s Culinaria..

Eggs Benedict “werd de absolute voorwaarde voor brunchgerechten”, schrijft Merrill Shindler in Amerikaans gerecht. Neem een ​​split Engelse muffin, boven een geroosterd plakje met Canadees spek, een gepocheerd ei en Hollandaise saus, en je hebt een klassieke Eggs Benedict.

beeld

Getty
1972: Tequila Sunrise

Mick Jagger had eerst de Tequila Sunrise – een cocktail gemaakt met sinaasappelsap, tequila en grenadine – terwijl hij in 1972 in een bar in San Francisco de Trident feestte. De Rolling Stones dronken genoeg van de dingen die Keith Richards later onthulde dat de tournee was bekend als “the cocaine and Tequila Sunrise tour.” De drank werd zo populair dat het volgende jaar de Eagles een lied uitbrachten genaamd “Tequila Sunrise”.

beeld

Getty
1973: Fondue

In de jaren zestig lieten de Amerikanen het idee van de Zwitserse fondue aankomen en in de jaren ’70 leek iedereen een fonduepot te hebben dat ze hadden uitgekozen voor feestjes waarbij ‘aan tafel’ werd gekookt. Zoals Lovegren schreef in Modieus eten, “Buitenlandse, verfijnde, eenvoudige en leuke fondue werd geserveerd in een glanzende pot, die in zijn gestroomlijnde schoonheid, bezaaid met lange steelde dompervorkjes, niet veel leek op de satellieten in de ruimte-leeftijd die rond de atmosfeer van de aarde cirkelden.”

beeld

Getty
1974: Granola

In de jaren 60 was health food voor hippies, maar in de jaren ’70 ging het mainstream en granola was een aantrekkelijke ambassadeur van de beweging.. Het Granola Kookboek kwam uit in 1973, maar de meeste mensen hielden het simpel en aten het op met yoghurt of fruit als ontbijt.

beeld

Getty
1975: Pasta Primavera

Mensen waren werkelijk in romige pasta in de jaren ’70, toen fettucine alfredo en spaghetti carbonara rode sausschotels verdrongen die niet langer cool waren. Sirio Maccioni, de eigenaar van het letterlijk legendarische restaurant Le Cirque in New York City beweert dat hij deze mix van lange noedels, romige witte saus en groenten voor het eerst heeft samengesteld. Het recept liep in de New York Times in 1977, gecrediteerd aan Le Cirque, hoewel, volgens Lovegren’s Modieus eten, het gerecht is nog nooit op het menu geweest.

beeld

Getty
1976: General Tso’s Chicken

De oorsprong van de kip van generaal Tso is ingewikkeld genoeg dat er een documentaire over het onderwerp is gewijd. Het gerecht zoals het in Amerika is gemaakt – gefrituurd, zoet en zuur, zonder been – is mogelijk gemaakt door een kok genaamd Peng Chang-kuei in Taiwan, of een andere chef-kok, T.T. Wang. in New York City. Henry Kissinger is op de een of andere manier betrokken. Hoe het ook zij, generaal Tso’s kip vond rond deze tijd echt zijn weg naar de Amerikaanse eetlust.

beeld

Getty
1977: Buffalo Wings

Gebakken kippenvleugels bedekt met cayennepeper hete saus en ondergedompeld in blauwe kaas: wie houdt er niet van dat buffelspul? De nu alomtegenwoordige barmorsnack werd voor het eerst uitgevonden in 1964 in de Anchor Bar in Buffalo, New York, maar er zijn nog andere betwistingen. In 1977 verklaarde de stad Buffalo op 29 juli de officiële kippenvleugeldag.

beeld

Getty
1978: croissants

In de jaren ’70 gingen Amerikanen los voor vlokkige, boterachtige croissants, “schrijft Lovegren Modieus eten, en ze zouden ze kopen in croissantswinkels of ze thuis maken met gekoelde Pillsbury Crescent deeg. Ondertussen, in Parijs, om de toename van de populariteit van de hamburger tegen te gaan, gebruikten winkels croissants als sandwichbrood en vulden ze met dingen als ham, kaas, champignons en meer.

beeld

Getty
1979: geitenkaas salade

Als je eind jaren zeventig bougie was, was je verse geitenkaas aan het eten (chèvre als je zin hebt). Baanbrekende chefs uit Noord-Californië, zoals Alice Waters en Jeremiah Tower, promootten lokale kaasmakers door deze “nieuwe” kaassoorten in hun menu’s te verwerken. Toren geserveerd plakjes gesneden van de kaas warm over saladegroen, en mensen waren echt in het.

beeld

Getty
1980: Ranch Dressing

Een loodgieter-aannemer die in de struik van Alaska werkte, creëerde deze saladedressing, gemaakt met karnemelk, mayonaise, knoflook, ui en kruiden zoals dille en bieslook, in de jaren vijftig. Die man, Steve Henson, diende de dressing later op zijn Santa Barbara-paardenboerderij, Hidden Valley Ranch (waarheen gaan?), En verkoopt die in pakketten die klanten mee naar huis kunnen nemen. Henson en zijn vrouw Gayle hebben later Hidden Valley Ranch Food Products gemaakt en de rest is geschiedenis. “Het werd al snel de voorkeursmanier om anders gezonde gerechten met een smakelijke hoeveelheid vet te infuseren”, aldus Leisteen, en was overal in de jaren ’80. In 1992 was het de best verkopende saladedressing in Amerika geworden.

beeld

Getty
1981: Kiwi

Kiwi’s, ooit bekend als Chinese kruisbessen, begonnen hun trage overname in 1962, toen een L.A.-kruidenier hen begon te importeren uit Nieuw-Zeeland, volgens Shindler’s Amerikaans gerecht. Ze decoreerden salades, vleesgerechten en taartjes overal in de vroege jaren 80, toen ze zo doordringend werden dat er midden in het decennium een ​​spagaat van kiwi’s was.

beeld

Getty
1982: Crème Brûlée

Hier is nog een waanzinnig populair gerecht dat een link heeft naar restaurant Le Cirque in NYC. Hoewel het dessert al eeuwen in Europa bestond en zelfs ten tijde van het presidentschap van Thomas Jefferson in het Witte Huis was geserveerd, had het een groot moment in de jaren tachtig toen het op het menu van Le Cirque verscheen. “Le Cirque’s crème brûlée lanceerde duizend copycats,” volgens Saveur, “en het is nu een restauranthoofdstuk, met variaties die variëren van verse munt tot pompoen tot foie gras.”

beeld

Getty
1983: Penne Alla Vodka

Italianen begonnen met het maken van wodka-saus in de jaren 1970, en Amerikanen omhelsden het in de jaren 80 nadat een restaurant in New York City genaamd Joanna’s Restaurant het serveerde. De romige tomatensaus bevat eigenlijk wodka, en met een reden: “De toevoeging van wodka brengt smaken naar boven in de tomaten die oplosbaar zijn in alcohol,” volgens Serious Eats.

beeld

Getty
1984: Blackened Fish

Als je tegenwoordig iets zwarts op een menu ziet, bedank het kookboek van 1984 De Louisiana-keuken van chef-kok Paul Prudhomme. De charismatische en onstuimige Prudhomme introduceerde Louisiana Cajun voor de massa, maar het was de zwartgeblakerde vis die er echt was. De intens gekruide filets worden in een super hete koekenpan neergezet en worden gekookt tot ze goed zwart zijn.

beeld

Getty
1985: Fajitas

De oorsprong van dit gerecht gaat misschien terug naar het Amerikaanse zuidwesten in de jaren 1930, toen cowboys rundvlees kookten boven kampvuur. Het kreeg grip door de jaren ’60 en ’70 als de Tex-Mex keuken zich over de VS verspreidde. In de jaren ’80 plaatste een in Duitsland geboren chef genaamd George Weidmann “zinderende fajitas” op het menu in het Hyatt Regency in Austin, en volgens de Austin Chronicle, “de verkoop van dat gerecht maakte het het meest winstgevende restaurant in de Hyatt-keten.

beeld

Getty
1986: wijnkoelers

Ook bekend als een wijnspritzer, domineerde de wijnkoeler de jaren ’80. Hoewel het drankje misschien niet de klasse vertegenwoordigt, is het behoorlijk smakelijk. Het mengen van wijn met frisdrank, koolzuurhoudend water of sap klinkt niet dat gruwelijk, toch? Alcoholmerken verkochten gebottelde “wijnkoelers” om te profiteren van de trend en Bruce Willis speelde zelfs in een advertentie van Seagrams met de slogan: “Dit is waar het plezier begint.”

beeld

Getty
1987: chocoladetruffels

In de jaren 80 draaide alles om luxe chocolade, vooral truffels. In 1973 begon een vrouw genaamd Alice Medrich met het maken en verkopen van chocoladetruffels uit haar huis in Berkeley, Californië. Later opende ze een speciale chocolaterie genaamd Cocolat, waar ze de chocolademails verkocht – “allemaal verdorven sensueel, fluweelachtig glad en gevuld met calorieën,” volgens een New York Times artikelartikel uit 1988 – en truffels verspreidden zich snel. De bergen chocolaatjes worden gerold in cacaopoeder of gehakte noten vaak verschenen aan het einde van een restaurantmaaltijd of werden gegeven als doe-het-zelfgeschenken.

beeld

Getty
1988: Sushi

Los Angelenos kreeg de eerste smaak van sushi in Amerika in de jaren vijftig en zestig. Het werd al snel populair bij Hollywood-beroemdheden. Sushi’s trend groeide met de uitvinding van de Californische roll in de jaren ’70, en in de jaren 80 was sushi dat ook overal. “Net als bij een massale religieuze bekering, besloot een hele generatie dat niet alleen gezonde zeevruchten gezond waren, het was vooral gezond als het rauw werd gegeten,” schreef Shindler in Amerikaans gerecht.

beeld

Getty
1989: Veggie Burgers

Volgens de Smithsonian, een in Londen gevestigde eigenaar van het natuurvoedingsrestaurant (en levenslange vegetarisch) genaamd Gregory Sams bracht in 1982 een vleesloze patty genaamd de “VegeBurger” op de markt als een droge mix die zou worden gerehydrateerd voor consumptie. Halverwege de jaren 80 was de VegeBurger aan de andere kant geland, waar ook andere vegetarische burgers zoals de Gardenburger werden geïntroduceerd.

beeld

Getty
1990: Tiramisu

Dit Italiaanse dessert heeft een twijfelachtige herkomst, zoals bij veel gerechten op deze lijst. De New York Times publiceerde er in 1985 een recept voor en noemde de ingrediënten van het dessert als “mascarpone, de zachte, boterachtige Italiaanse roomkaas, plus eieren, koffie, suiker, chocoladestukjes en het Italiaanse equivalent van ladyfingers, savoiardi.”

Toen de aandelenmarkt in 1987 instortte, richtten de Amerikanen zich op het troosten van voedsel, inclusief deze letterlijke opmars. Het was op zoveel menu’s dat tegen het midden van de jaren 90, volgens banketbakker Zoë François, het “verboden was…We hebben de soorten banketbakkers gewoon verveeld met het maken van de hele tijd om aan de vraag te voldoen. “

beeld

Getty
1991: Chinese kipsalade

Cal-Aziatische keuken, een vorm van fusionkeuken, “was de beste nieuwe gastronomische trend van het jaar”, schreef TIJD magazine in Best of 1991. De beroemde chef-kok Wolfgang Puck leidde de aanval en zijn versie van de Chinese kipsalade, de Chinois-kipsalade, werd een symbool van deze kookstijl..

Volgens een woordvoerder van Puck “heeft Wolfgang de [salade] in de vroege jaren 80 echt populair gemaakt toen hij in 1983 in Santa Monica Chinois on Main opende. Deze salade was destijds zijn interpretatie van Amerikaans comfortfood – een mix van tang, spice en crunch die samen de zintuigen troostten. ” Gezien het een standaard is geworden – durf ik een geruststellende opmerking – op veel salade menu’s, Puck vrijwel met het genageld. (De gast was goed: Puck pionierde ook voor gastronomische pizza’s, een andere jaren 90-rage.)

beeld

Getty
1992: Starbucks

Herinner je je het leven nog voor Starbucks? Hoe was die donkere en Frappuccino-vrije tijd? De opperste leider in koffieketens begon als één winkel in Seattle in 1971, en bijna 20 jaar later, in 1992, ging het publiek met een omzet van $ 73,5 miljoen. Op dit punt had het 165 winkels; twee jaar later zou dat aantal meer dan verdubbelen, en twee jaar later, in 1996, lanceerde het bedrijf zijn eerste winkel buiten Noord-Amerika.

beeld

Getty
1993: Sun Dried Tomatoes

Italiaanse invloeden zetten hun hegemonie voort over het Amerikaanse dieet in de jaren ’90, waardoor een liefdesrelatie ontstond met ingrediënten zoals balsamicoazijn en zongedroogde tomaten. Snijd enkele van deze leerachtige robijnen van zongebakken tomatenleer op een pastagerecht of een salade en je hebt een winnend gerecht. En zo deed elke restaurantchef en thuiskok in Amerika.

Voetnoot: Na een decennium van teveel en uit eten gingen de Amerikanen in de jaren ’90 terug naar thuis koken. “Wat er in de jaren ’90 gebeurt, is dat we het weer fijn vinden om weer thuis te zijn”, vertelde Mary & Mary, woordvoerder van Food & Wine Het nieuws-dagboek in 1993. “We zijn toegewijd aan huwelijken die werken en gezinnen die bij elkaar blijven en koken als een activiteit.”

beeld

Getty
1994: vetarm voedsel

Tegen het eind van de 20e eeuw bevonden Amerikanen zich al midden in een obesitas-epidemie. Dieetvet werd de zondebok, en dit opende een markt voor “vetarme” of “vetvrije” voorverpakte voedingsproducten zoals Lean Cuisine. “SnackWell’s, een lijn van koekjes en crackers met verminderd vetgehalte, overtreft nu zelfs Oreos, voorheen de favoriete cookie van het land,” las een rapport van de New York Times in 1994. Maar de gevolgen van deze oorlog tegen vet waren onverwacht en eigenlijk een ramp. Cookies waren mogelijk vrij van vet, maar ze hadden nog steeds veel calorieën dankzij zoetstoffen en koolhydraten. Volgens Walter Willett, M.D., hoogleraar epidemiologie en voeding aan de Harvard School of Public Health en hoogleraar geneeskunde aan de Harvard Medical School, ‘kregen Amerikanen in deze periode veel dikker’.

beeld

Wikipedia
1995: Verpakte snacks

Als je een baby uit de jaren 90 was, dan weet je alles over snacks. Je had Doritos, Cheetos, Flaming Hot Cheetos, Pringles, Funyuns, Push-Pops, Ring-Pops, Lunchables, Dunkaroos, Hot Pockets, Pizza Bagels, Pizza Rolls, Gushers, Fruit Roll-Ups, Handi-Snacks – de lijst gaat maar door . Het was een gouden tijd van snacks, een tijd waarin mensen nog steeds het hele transvet / suiker / zout / nul-voedingsmiddel konden ontkennen en de hele dag rondrenden op snacks en frisdrank. De snack-food-industrie was een industrie van bijna $ 12 miljard in 1989, volgens de New York Times. “Ongeveer 80 procent van alle snacks wordt gegeten door slechts 20 procent van de consumenten van snacks, meestal minder dan 20 jaar oud.”

beeld

Getty
1996: Fried Calamari

Amerikanen visten niet eens op inktvis voordat Japanse en Italiaanse trawlers in de jaren zestig in de Amerikaanse wateren kwamen op zoek naar inktvis, volgens Eetbaar Manhattan. Maar vissers betrapt, en immigrantenrestaurants in de VS verhoogden de vraag.

In 2014 heeft de New York Times gemeten de populariteit van gefrituurde calamares en vond dat calamari “begon zijn populariteit in 1980 te stijgen. De term bereikte zijn hoogtepunt in 1996, vermeld in 56 artikelen, en is sindsdien aanzienlijk gedaald. Men zou kunnen denken dat het gerecht nu zo wijdverspreid is dat het rechtvaardigt nauwelijks een vermelding…”

beeld

Getty
1997: Gesmolten chocoladetaart

Wie heeft de eerste gesmolten chocoladetaart gemaakt? Was het Ella Helfrich, een vrouw die haar Tunnel of Fudge Cake binnenging met een bolvormig chocoladecentrum in de Bake-Off van 1968 in Pillsbury? Of de Franse chef-kok Michel Bras, die creëerde le coulant au chocolat in 1981? Of Jean-Georges Vongerichten, die in 1987 per ongeluk een chocoladesponsje kookte in zijn New Yorkse restaurant JoJo en eindigde met een dessert zo populair dat hij nu dagelijks meer dan duizend van de cakes in zijn restaurants serveert? Tegen 1997 kwamen recepten voor gesmolten chocoladecake binnen Joy of Cooking en Eten en wijn, en restaurants in Disney World begonnen versies van het gerecht te serveren.

beeld

Getty
1998: Crabcake

Crabcakes waren een specialiteit van Baltimore, Maryland, maar verspreid over het land en werden een menustandaard aan het einde van de 20e eeuw. “Vóór de jaren negentig waren er slechts enkele crabcake-producten op de nationale markt verschenen, die lijken op wat Chesapeake verpakkers en importeurs ‘hockeypucks’ noemden”, schreef Kelly Feltault in Voedselketens: van boerderij tot winkelwagen. “Chesapeake restaurants daarentegen gebruikten backfin en jumbo knobbels om handgevormde crabcakes te maken die weinig gevuld waren. Deze crab cakes van” restaurantkwaliteit “transformeerden de industrie terwijl ze van een regionaal naar een nationaal menu-item verhuisden …”

beeld

Getty
1999: Cosmopolitans

Seks en de stad ging in juni 1998 in première en maakte de Cosmopolitan meteen tot een begrip. (Carrie en haar lunch Cosmo-gewoonte! Haar eten Cosmo-gewoonte! Haar Cosmos bij de feestgewoonte!) Hoewel de Cosmo officieel wordt erkend als een drankje gemaakt met wodka-citron, drievoudige seconden, cranberrysap en limoensap, heeft de periode veel variaties opgeleverd (sommigen noemen ze gruwelen). De drank hielp bij het lanceren van de speciale cocktail- en mixologiekweek van de jaren 2000.